-Que motivos te levaron a crear ‘A Patria de Maeloc’?
Tampouco che podo dicir, foi todo unha casualidade. Creara un grupo de Facebook para que publicasen outras persoas. Nese Facebook fun publicando pouco a pouco poesías. Agora seleccionei unhas cantas e reuninas no libro. Sobre os contos, teño un sobriño a quen lle escribín unhas historias sobre os seus cans. Todo coa idea de llos lese a súa nai. Logo, na editora confundiron como relato en verso un conxunto de poemas titulado “Historia de Quisca” e pediron que lles enviase máis. Acabei por enviar os contos sobre os cans e logo á parte o de “Guedellas”.
-Que persoas aportaban máis ao grupo de Facebook?
Hai un grupo grande de persoas que publican, non podería recordalos a todos. Agora a páxina xa é deles e mesmo se organizan para iren a recitais.
-Nalgunhas conversas que mantiven e por algún texto que me enviaron coñecín a figura de Hermes. Quen é esta persoa?
Hermes López Iglesias é un veciño co que coincidín un día nun bar, alí en Mondoñedo. Contoume que el escribía poesías e eu comenteille que pintaba, entón díxome: “déixate diso, ti fai poesías coma min”. A miña resposta foi “non, ho!”. Logo co paso do tempo deixei de pintar e quedei sen afección ningunha e así foi como empecei a escribir algo.
-Como foi o da túa afección pola pintura?
Durante un tempo estiven arranxando a miña casa porque estaba estragada. Cando xa tiven tempo, quixen facer algo creativo á parte do traballo. Non vin que se me dese ben, á parte que había un produto para limpar o óleo que me producía molestias. Aí foi cando me dixo Hermes que fixese poesías.
-Liches, seguiches algúns autores ou foi o mesmo Hermes quen te preparou como autor?
Non, daquela non seguía a ninguén, escribía como me saía. Logo fun publicando no xornal ‘Mondoñedo’ e creo que o Hermes segue publicando nel.
-Canto tempo che levou recoller todas as pezas que compoñen ‘A Patria de Maeloc’?
Comecei no 2020 e seguín até o 2022 que foi cando lles enviei os últimos contos.
-Envialo a editoras foi iniciativa túa ou algunha delas pedírache os teus traballos?
Enviara eu a varias editoras até que ao final Toxos Outos me contestou e deu a oportunidade. Mais tamén houbo persoas que me animaron a facelo.
-Cales son os principais temas que ocupan os teus traballos?
A defensa do galego, a defensa da xente humilde e dos pobres. Sobre todo o idioma. Non quero o pobo galego perda o orgullo de seu.
-Dixeches que non seguías autores ou autoras concretos. Con todo, tes lido autores que dalgunha maneira marcaron o teu estilo?
Si, teño lido poemas de Rosalía, Pondal e Añón, mais a min gústame ser orixinal. De neno mesmo aprendera de memoria “Adiós ríos, adiós fontes”.
-A túa vida escolar e profesional márcate como autodidacta.
Cheguei até o que daquela era C.O.U., mais deixeino e púxenme a traballar. Comecei na fábrica de Ecar en Mondoñedo, logo traballei como comercial nunha empresa de produtos veterinarios. En 2012 pechou a Ecar e trasladáronme a Finsa, en Santiago. Daquela decidinme a vir para Ames. As persoas que coñecín aquí foron as que me empurraron a facer o libro para publicalo.
-Tes idea de crear outro libro?
Gustaríame, si, mais é complicado. De momento confórmome con este.
