-Cal foi o motivo polo que se desprazou de Valladolid a Burela?

Por traballo. Eu estaba na fábrica de aluminio de Valladolid, Endasa, e cando construíron a de San Cibrao, era comparar o moderno co antigo. De corenta e cinco anos traballando, corenta xa os levo en Burela. Daquela ofrecéusenos a posibilidade de vir para aquí e como estaba casado e cunha filla de cinco meses, pois viñemos para Burela. Non me arrepinto porque entrei en Endasa, Inespal, Alúmina-Aluminio e agora Alcoa. Quitando aqueles meses tan duros do ‘Casón’, o barco dos famosos bidóns e polo que estivemos na rúa, quitando iso, non podo queixarme. Tantos anos despois, agora estou retirado, pois nunca nos faltou a nómina e por tanto moi ben. O motivo simplemente foi ese, que a fábrica vallisoletana vendeuse a outras xentes e marchei para Burela, e non fun o único. Fomos case 70 familias para traballar en Alcoa.

-Todas esas familias acabaron en Burela?

Non. Houbo persoas que viñeron só por un tempo e despois acabaron xubiladas e volveron coas súas familias. No meu caso, teño unha filla en Medina del Campo e outra en Viveiro, dúas netas aquí e dúas netas alá. Mais a miña muller e eu decidimos seguir en Burela.

-Como foron os primeiros anos, houbo dificultade en adaptarse?

É todo moi diferente de como é Castela, costumes, clima e pasar dun lugar como é Cigales a un porto de mar como Burela. Logo estaba o idioma, que de primeiras era algo difícil mais logo había xente que che axudaban a entender e a aprender. A miña muller máis eu sempre fomos moi sociables e axiña entramos na sociedade cultural Ledicia para axudarlles, fun presidente catro anos, e así fomos implicándonos na vida social de Burela e foinos moi ben, teño moitos amigos aí.

-Dentro e fóra de Ledicia, cales foron as súas experiencias máis vividas ou máis sentidas?

Nunha directiva pois organizas moitas actividades, mais o que me chamou a atención é que Ledicia tivo un club de remo e eu era quen levaba aos rapaces do club a todas partes sendo como o delegado en todas as cousas. E todo iso sen ser eu home de mar senón de interior. Aquí bañabámonos no Pisuerga, e grazas. Quero dicir que esa faceta miña sorprendeume moito, mais vivina con ilusión. Ser presidente e organizar a Feira do Bonito daquela que non tiñamos medios, case nada, e faciamos sacando para adiante. Tocoume a “guerra do bonito” sendo presidente e daquela foi duro, case nin a celebramos mais ao final dixemos: “hai que facela pois merece a pena”. Levo xa tempo liberado e axudo nalgunhas cousas, mais agora con moita calma.

-Tamén recolleu a afección de pintar. Como se cualificaría, realista?

Realista ou case hiperrealista. A min se me gusta unha cousa, sácolle unhas fotografías e quedo coa que máis me atrae e logo, a partir dela, saco as miñas pinturas. Gústame moito o mundo do touro, é algo que vivín desde neno. Gosto de pintar tanto o touro, o toureador e o seu traxe en diferente facetas. Teño unha colección deste tipo de pinturas que expuxen en Cigales, o meu lugar de nacemento, e en Medina del Campo, dous lugares moi taurinos. En Burela queren ver eses cadros sobre o traxe do toureo, traxes de de luces. Ao mellor o ano que vén podo levalos a Burela onde, precisamente, no mes de marzo deste ano fixen unha exposición de “mariñas”, desde o Faro de Burela até a Marosa. Eran once cadros de 81×53, gustaron bastante e vendín algún. Iso revaloriza o teu traballo e dan gañas de seguir. O da pintura é unha paixón e que me invita moito a seguir adiante. A xente que vive no Cantiño di de facer cadros dese lugar e ao mellor fago uns poucos.

-Tamén é asador oficial de bonito.

Digamos que si, facemos o posible, se non é dunha maneira é doutra. Colaboración fai falta, porque a Feira do Bonito non sae por si soa. Aprendín a asar o bonito cos amigos de Burela, unha xente incrible, que me aprenderon a facer cousas co peixe na grella. Agora quedamos un grupo reducido, mais fiel, que temos unha liña de asar o bonito, o chicharro, a sardiña ou o churrasco, e hai que saber facer. Aquí, en Medina del Campo, pois ás veces preparo os chicharros lañados, así que cando nos dá a paixón, prepárolles un chicharros.

-Os vallisoletanos crearon comunidade, asociacións en Burela ou San Cibrao?

Intentouse nun primeiro momento, mais cuestións burocráticas non nos animaron moito. Coñecémonos e temos amigos de todas partes, mais non se puido concretar.

-Que lle preguntan en Cigales sobre Burela e viceversa?

Pois case que me vexo como embaixador entre un lugar e outro. Cando fun presidente de Ledica e logo sen selo tamén, trouxen o grupo de danzas á Festa da Vendima, que aquí é moi importante, e a Burela levei tres veces grupos de Cigales á Feira do Bonito. No meu lugar dinme “ahí viene el gallego” e en Burela dinme “El Cigales”. Tamén vou subindo imaxes ás Redes Sociais dun e doutro lado. Así, desde o meu pobo vai xente á Feira do Bonito e de aquí van comer a Cigales e ver a igrexa que lle chaman La Catedral del Vino.