-Cal é o obxectivo que buscades coa construción destas casas “hobbit” en Foz?
En certo sentido é un canto á natureza en moitos sentidos, dignificación do rural, volver a el, recuperar oficios e saberes, todo isto a través do Proxecto Hobbit. Penso que recollemos a filosofía do autor, Tolkien e do libro e filme “O señor dos aneis”, sobradamente coñecidos, e con proxecto ofrecemos unha boa maneira de transmitir esa mensaxe. Pensamos en recuperar oficios para a construción, para a escultura, murais e todo tipo de expresións artísticas, bioconstrución e autoconstrución. Isto non é un recurso puramente turístico, é unha vía para darlle visibilidade a unha serie de elementos que pasarían desapercibidos individualmente mais de xeito conxunto teñen máis visibilidade.
-Falas de bioconstrución, describe este xeito de construír.
Autoconstrución por unha parte e logo os elementos esenciais que son cal, palla, barro, madeira, pedra e la de ovella para as estruturas e para os illamentos. Por exemplo, o teito é de terra con capas de impermeabilización, todo integrado na natureza de maneira eficiente, económica e ecolóxica. Tamén serbirá para dar unha chamada de atención sobre onde vivimos hoxe en día, pois chamamos casas a conxuntos de ladrillos e cemento que non son eficientes, levan gasto enerxético para climatizar e nós queremos volver ao de antes. Estancias simples, sinxelas e pequenas como estancia turística mais tamén eficientes. Tamén teñen baño seco, por tanto non hai gasto extraordinario de auga e por tanto, non xeran os residuos xerados de maneira convencional.
-Todo isto apunta á finalidade indicada na vosa presentación: “o esencial para a vida pode ser creado coas nosas mans”. Isto quere dicir que os visitantes participarán dalgunha maneira na creación do conxunto habitacional ou serán especialistas quen fagan este traballo?
É autoconstrución, por tanto, feito por min mesmo, non é pagarlle a alguén para facelo, é absurdo. Antes cada quen facía o que necesitaba, facías a túa casa, plantabas os teus alimentos e se necesitabas algunha ferramenta facíala ti, es ti quen crea. Hoxe en día para facer todo iso necesitamos investir diñeiro, antes os cartos eran algo paralelo, mais agora todo se ten que conseguir a través de carto. Coa nosa proposta ao final es ti quen se realiza, todo o mundo ten capacidades que finalmente non leva adiante. Ás veces traballamos en empregos que nos fan infelices e a vida transfórmase en supervivencia. Aquí a satisfacción é encontrar cada semana ofcios, xente creativa dentro da diversidade: forxa, coiro, madeira, pintura e que fan traballos fermosísimos, por iso é unha felicidade encontrar xente coma esa, para este inverno pedímoslles chaveiros de coiro ou roupa hobbit e aí ves a beleza deses deseños. Pola contra, arredor ves vivendas rectas e frías emocionalmente, non hai unha estética como a de antes, cun atractivo traballado. Necesitamos volver á emotividade, por iso todo será de escultura, artesanía exterior, murais como o finalizado estes días, unha paisaxe do filme “O señor dos aneis”. Logo buscamos o contacto cos colexios para xerar novos hábitos. Quen veña hospedarse non vai vir plantar, as casas están feitas por un e con brigadas de amigos e voluntarios. Despois faranse cursos de agricultura sintrópica con Jaime Otero, de Viveiro, quen é un profesional dentro deste campo. Tamén se farán proxectos para colexios con xente que saiba plantar mediante outras técnicas, xa houbo contactos con algún colexio de Foz. Desde logo, aquí non temos un clima para ser totalmente autosuficientes mais dentro do posible, sen invernadoiros.
-Entón o proxecto tamén quere mirar cara a xente máis nova, ten unha finalidade case didáctica.
Si, empatando co que dicía antes, hai múltiples obradoiros de artesanía e, por outra parte, tamén quería facer cousas por min mesmo con barro. Con esa intención construín un tipi de catro metros, típico tipi nativo americano, mais aquí fixémolo con estrutura de bambú, barro e palla. Mais a idea é que eles poidan traballar coas mans, poder sentilo, que teña unha continuidade, non só unha visita dun día ou unha actividade e punto, como pasa moitas veces, buscamos unha continuación. Ademais, queremos a implicación dos pais e das nais, queremos ofrecer un sitio aberto, todo para crear un vínculo emocional, porque aquí temos un espazo máis grande e permite ter unha biodiversidade maior. Será un “bosque comestible”, un lugar que funde bosque máis horta e vai desenvolvéndose cos anos. Se eles son partícipes desta creación sería unha bonita responsabilidade.
-Gustaríache deixar algunha pegada en quen visite ese lugar?
Unha sensación de conto, de fantasía, beleza e harmonía. Xa cando se entra no lugar e ve toda contorna e a forma orgánica das casas; unha sensación de fogar. O turismo rural achégase un pouco a iso, mais está moi estereotipado. Aquí cada casa terá os seus detalles, os seus acabados. Agora mesmo estou encontrando sabas e sobrecamas antigas, por tanto, se non podo crear algo mediante oficios, búscoo dentro de elementos antigos. Tamén encontrei cera moi antiga que derreterei para botar en moldes con formas aínda por definir, por tanto haberá moitas impresións para levar.
-Que impresións recolleches durante os labores de preparación?
A boa sensación e a satisfacción de que alguén valore eses oficios que a xente xa perde, pois estamos afeitos ao consumo rápido. É que xa non buscamos cousas bonitas, tanto nos ten se duran ou non, buscamos o barato, o eficiente, como son as webs de venda online. O proxecto global chámase ‘Utopía’ e sobre iso xa pensaba desde os dez anos, ao mellor un mundo idealizado, mais se non se soña non se fan cousas diferentes mais necesarias.
-Gustaríache que o teu proxecto chamase a atención, mesmo das administracións?
Das administracións si, pois este é un proxecto “político” pois tocamos moitos campos que non se tocan desde algúns estamentos, pois a política ten outros varemos. Aquí temos un traballo de cara á sociedade implicando á sociedade, facendo equipo, por iso o proxecto é moito máis visual. Penso que é política todo canto facemos: comer, mercar, etc., porque todo iso nos leva a unha acción. Aínda así, a xente debe ser auténtica, explotar as súas potencialidades, saber que che gustaría ser na vida, que ao final tamén é ser feliz, é o camiño pode ser un oficio concreto sen estar condicionados polo tema económico, que é o noso guía e perdemos toda óptica. Que co tempo ao mellor acabamos tomando esa decisión a base de estar queimados? Canto antes o fagamos mellor. A min gústame dicir “ser persoas útiles” pois vivimos en comunidade, a pesar de vivirmos nunha atmosfera de individualismo moi negativa para todos.
-Tes pensado máis proxectos de cara ao futuro?
Si, primeiro este proxecto sería autónomo e logo derivaría en fundación sen buscar un beneficio económico. Mais con esa fundación buscariamos financiar iniciativas similares ou copiadas segundo a vertente que cada un entenda. Este lugar será un punto de encontro de oficios e saberes para que a xente aproveite este sitio. Haberá un lugar, “A Palleira” para facer retiros de silencio ou meditación, un lugar agradable. Tamén a fundación podería chegar a financiar propostas similares noutros lugares da comarca. Outra iniciativa sería un conxunto de cabanas étnicas reflectindo diversas culturas do mundo. Nestes momentos estou dando unhas palestras para encontrar persoas que realicen oficios e poidan traballar no lugar que estou preparando.
