Ramón González Rey/EFE. Os avogados da multinacional Alcoa recriminaron na vista que se celebra esta mañá na sé do Tribunal Superior de Xustiza de Galicia (TSXG), na Coruña, a actuación “contraria á imparcialidade” da autoridade laboral e afearon á Xunta de Galicia e ao Ministerio de Industria que “non son suxeitos imparciais” no procedemento.
A solicitude de medidas cautelares está relacionada coa pretensión de Alcoa de despedir a medio milleiro de empregados da fábrica de aluminio de San Cibrao, no municipio lucense de Cervo, tras suscitar un expediente de regulación de emprego (ERE) nese sentido. A medida pretendida pola multinacional suporía a parada das cubas de electrólise e a perda doutros alomenos 400 empregos na industria auxiliar, segundo estiman os sindicatos.
INSINÚA “UNHA ESPECIE DE PINZA” ENTRE ADMINISTRACIÓNS E SINDICATOS CONTRA A MULTINACIONAL
“Dicían que a única solución ao conflito era a venda“, continuou un letrado, que reiterou en varias ocasións durante a súa intervención que “non se pode obrigar a Alcoa a vender si ou si, iso é un atentado contra os dereitos á propiedade privada e liberdade de empresa“.
Aínda que non entrou a “prexulgar o interese final” de Xunta e do Goberno central neste tema, dixo que “calquera tipo de presión ou actuación conducente a que teña que existir unha venda é contraditorio e entra en conflito” cos devanditos dereitos.
ALUDE AO MANTEMENTO DA FUNDICIÓN PARA NEGAR O DESMANTELAMENTO DA PLANTA: “QUEREMOS SALVALA”
O avogado da multinacional do aluminio insinuou que se quere propiciar “unha especie de pinza” entre a parte social e a Administracións a Alcoa, que “non tiña intención nin de pechar nin de desmantelar a planta” senón de adoptar medidas de despedimento colectivo “para salvala“. Así, alegou para xustificar a súa versión que que pretende manter en pé a fundición, con 99 operarios que non resultarían afectados polo ERE. Os sindicatos consideran, con todo, que se trata dun primeiro paso para prescindir do complexo industrial.
“Non se trata dun peche nin dun desmantelamento do aluminio español, pois afecta a unha parte da produción”, argumentou o avogado.
Segundo o avogado, estendeuse peligrosamente” un “mantra” achega de que “a venda a un terceiro é a solución“, cando si Alcoa, que é produtor de aluminio a nivel mundial, “non é capaz de facer rendible” a planta “non sabemos por que un terceiro si”.
Durante a súa intervención, a primeira nesta audiencia, expresou a súa protesta pola retransmisión en directo dado que abordará “información con carácter reservado” e avisou de que se reserva actuacións tanto pola emisión como pola reclamación de danos e prexuízos.
DI QUE SAN CIBRAO SUPÓN “O 0,3% DA PRODUCIÓN MUNDIAL, UN GRAO DE AREA NO DESERTO”
Tras explicar que esta demanda de medidas cautelares suscitouse como vista previa dun despedimento colectivo, cualificou ditas medidas como “intrusivas e agresivas” que poderían acabar sendo “un salto sen rede” para a empresa, esgrimindo para desbotar a acusación de querer deslocalizar a produción do aluminio e introducilo en España a través da importación, e de pretender alterar o custo do metal, que San Cibrao supón “o 0,3 % da produción mundial” e é “un grao de area no deserto da produción mundial“, matizou.
ASEGURA QUE AS PERDAS SON “ESTRUTURAIS” POLO PREZO DA ENERXÍA
Así, afirmou que a vista “non é lugar para discutir as causas (do despedimento colectivo)”, que pasan fundamentalmente polo “custo enerxético que é un problema innegable, incontestable e evidente”, considera “imposible operar a planta sen baixar o prezo da enerxía” xa que supón “máis do 40 % dos custos” da planta, “entre 10 e 17 millóns cada mes“.
Ata indicou que os sindicatos e a Xunta pronunciáronse en “termos tan palmarios sobre que é imposible operar a planta sen baixar o prezo da enerxía”.
Por iso é polo que se xustifica a “hibernación” das cubas –á que se opoñen os traballadores por considerar que iso condenaría a fábrica ao peche– porque “non é un empecinamento” de Alcoa senón que son “o foco fundamental das perdas que sofre a planta, de máis dun millón de euros por semana”, engadiu o letrado.
É unha “situación tan sangrante” que “cantas máis toneladas se producen máis se perde“, apostilou. Segundo os seus cálculos, as perdas ascenderon a 50 millóns en 2018, 61 en 2019 e á peche de 2020 estima que alcanzarán as 58. “Con estas perdas a causa é estrutural e non coxuntural“, abundou.
CARGA CONTRA OS SINDICATOS, QUE “NUNCA QUIXERON FALAR DE NADA” NO PERÍODO DE CONSULTAS DO ERE
Sobre a oferta de compra da fábrica por parte da firma británica Liberty House, argumentou que “non se puido cumprir” e retou “a calquera das partes” a demostrar que o “suposto investidor remitiu a Alcoa algún tipo de plan industrial ou de investimentos, porque isto nunca sucedeu”.
Respecto dos representantes dos traballadores, afeoulles o “mantra” de “tratar de dinamitar o despedimento colectivo” como “recurso para tratar de buscar un subterfuxio para suscitar mala fe” e reprochoulles que “nunca” quixesen falar “de nada”.
Á autoridade laboral díxolle que respondeu “debidamente” ás súas “advertencias” pero que se “execedeu” nas súas atribucións, que son garantir un período de consultas e non situarse a favor ou en contra dos intervintes; na nosa opinión isto foi un exceso”, salientou.
Ao seu xuízo, “non se pode poñer no disparadoiro Alcoa” cando “está vendendo por un euro e poñendo un porrón de millóns”.
O letrado detallou as “propostas da Sociedade Estatal de Participacións Industriais (SEPI)” e da propia multinacional para vender a planta, e desta última expuxo que consistía en que Alcoa “puxo encima da mesa 130 millóns -contando custos e os gastos de separación das plantas- e Liberty non quixo”, polo que “canto se fala de condicións inasumibles”, o avogado “non dá crédito”.
APUNTA A LIBERTY HOUSE: “NO FONDO SÓ LLE INTERESA ALUMINIO COMO PALANCA” PARA ACCEDER A ALÚMINA
Sobre a acusación de que Alcoa rompeu a negociación do ERE, xustificou que a dirección da empresa estaba disposta a asumir un custo de 130 millóns “pero non a todo”, pois Liberty “pedía 170 millóns”, e que “buscaron solucións de todo tipo”.
“Liberty House en ningunha das súas propostas renunciou a solicitar dereitos sobre alúmina“, expuxo o avogado, asegurando que o acordo cos sindicatos comprendía a venda única de aluminio. Así, tentou verter sobre a siderúrxica británica a culpa do fracaso do proceso de negociación, acusándoa de estar “desaparecida durante 14 días” do prazo de seis meses e logo escondida “detrás da SEPI”, o que para a representación legal de Alcoa demostra “que no fondo o que lle interesaba” era a refinería.
“A venda non é un plan social nin ten por que ser unha panacea, máis ben era unha palanca para o posible comprador para acceder a outros activos“, expuxo.
Tamén fixo fincapé no argumento de que a parada de cubas non ten por que supoñer a morte da planta, pois hai “31 exemplos” de rearrincado da maquinaria, entre eles “o famoso Casón“.
CUESTIONA A RENDABILIDADE DA PLANTA: “SE FOSE RENDABLE ALCOA COBRARÍA POR VENDELA”
O letrado desentendeuse tamén da situación dos obreiros da industria auxiliar de Alcoa, o conglomerado dunhas arredor de trinta empresas que realizan distintas funcións no complexo industrial de San Cibrao, ata dez que operan en exclusiva na planta de aluminio: “son alleos ao procedemento e non teñen” coa empresa “ningún tipo de vínculo real, nin se amosa unha relación laboral continua”.
Finalmente, exemplificou que o custo do despedimento colectivo era de 32 millóns de euros, detalla, “máis de cinco veces máis” do que custa. Por iso, o letrado concluíu que non se trata pois “dun activo moi produtivo”, xa que “se non Alcoa no canto de poñer diñeiro” estaría “cobrándoo”.
