Hai que ser moi valente para deixar atrás unha vida e para percorrer preto de 5.000 quilómetros en busca dun novo horizonte de paz acompañada de seis nenos e nenas, tres deles moi pequenos (de 2, 3 e 4 anos). Esa decisión adoptouna hai unhas semanas a mamá ucraína que o pasado 2 de maio chegaba a Ribadeo xunto aos seus fillos. Ela é unha valente heroína.

Atrás quedaron días e días de incerteza, de medo e de angustia no pequeno pobo de Schors (provincia de Chernigov), no que residían en Ucraína preto das fronteiras de Rusia e Bielorrusia. Armouse de valor e apareceu en Kiev. Desde alí puido viaxar a Cracovia, en Polonia, onde pasou varios días nun campo de refuxiados e despois nun hotel ata que puido desprazarse a Francia e desde alí a Madrid para finalmente recalar en Ribadeo. Todo grazas á axuda dunha ONG e dunha familia ribadense, que lles abriu as portas da súa casa.

Atrás queda o pesadelo da invasión rusa sobre Ucraína, atrás queda tamén parte da súa familia, a fame negra e a pobreza que traerá esta cruel guerra. Por diante teñen un futuro sen ruídos de tanques, de avións ou de bombas, tempo para compartir coas nenas e os nenos ribadenses na escola ou no parque, o amor das súas dúas familias de Ribadeo, as que desde hai uns anos acollían a dous das súas fillas no verán e en Nadal. E por diante, estou segura de que terán a axuda e o agarimo das e os ribadenses.

As guerras non teñen sentido, nunca o tiveron e agora en pleno século XXI moito menos. Que a solidariedade se converta na nosa compañeira de viaxe cos refuxiados ucraínos e tamén con aquelas outras persoas que o poidan necesitar, cheguen de onde cheguen. Hoxe por ti e mañá por min. Heroínas son as familias de Pilar e Valentín, de Beatriz e Jose, do mesmo xeito que o resto de familias ribadenses acolledoras de nenas e nenos ucraínos, que están a contar os días para poder abrazar aos que aínda seguen alí, pero espéranlles aquí.