O vindeiro venres porase en marcha a engranaxe para preparar os 800 quilos de pescada que se servirán o vindeiro sábado na Festa da Merluza de Celeiro.

As voluntarias e voluntarios que traballan para o gran banquete trasladan ás lonxas do peirao os fogóns e a menaxe na que cociñarán arredor de 2.000 racións, en diferentes especialidades.

Rosario San Isidro, coordinadora da festa e membro da directiva da asociación Penalba, avánzanos como se vive a festa na cociña.

Cando empezades a cociñar?

Mañá (venres) pola tarde. Un grupo de xente estará na lonxa do peirao sur, onde se fan as descargas habituais de peixe, apostando a merluza: limpando, escamando e troceando. É unha cadea de traballo na que cada quen fai unha parte. A merluza queda na cámara da lonxa ata o sábado, salvo a que utilizamos para o salpicón e a empanada.

Iso ten que quedar feito para o sábado, non?

Si, queda listo. Preparámola na lonxa do peirao norte. Hai unha parte dedicada a comedor, onde se montan as mesas e as sillas, e outra, habilitada como cociña, na que imos esfiañando a pescada para o salpicón e para o amoado da empanada. Ademais, picamos pementos, tomate, patacas e tamén imos facendo as salsas. Adiantamos todo o que podemos de cara ao sábado.

A pescada, de primeira calidade.

A do último lance, a que descargan os barcos esta madrugada.

CELEIRO, POBO MARIÑEIRO

Cantas personas traballades en todo ese proceso?

Somos entre 90 e 100 persoas. É unha colaboración altruísta, voluntaria, cada un vén cando pode. Imos rotando para cubrir o todo o traballo.

Son persoas relacionadas dalgunha forma co mar?

Si, en Celeiro é moi difícil non estar relacionado co mar. Tamén ven xente de Viveiro e persoas que están a pasar por aquí o verán. Colaboran ata nenos e nenas que fan cousiñas como envolver os tenedores. Hai moito que facer!

Quen organiza todo ese equipo?

As persoas de Penalba somos as que imos organizando un pouco, pero é moi fácil. Todo o mundo ven de forma voluntaria e moi disposto a axudar.

Repiten ano a ano ou hai incorporacións?

Sempre ven alguén novo. Este ano por exemplo hai rapaces que andan ao mar e outros anos non puideron vir porque lles coincidía estar nos barcos.

Polo que dis, as novas xeracións responden ben.

Moi ben. Na cociña temos un rapaz de 18 anos, Óscar, que leva dous ou tres anos coordinando o traballo. É o fillo da nosa cociñeira, Bárbara. Veu sempre con súa nai e, cando ela non está, ocúpase el. É incríble a forma na que traballa con esa idade.

Tamén hai unha rapaza estadounidense, que veranea aquí porque ten os avós en Celeiro. Vén sempre, non fai falta nin chamala.

Como é o ambiente nesa cociña?

Fantástico. Moi familiar. Todo o mundo se integra moi ben no grupo e traballa cómodo. Despois de tantos anos, todo vai entrelazado, de forma case automática.

SETE ESPECIALIDADES

Cantas especialidades preparades?

Levamos sete anos preparando sete especialidades. Pescada á Penalba -unha especialidade da casa cunha salsa de mariscos-,  á galega, en salsa verde con pirixel e chícharos, en caldeirada, en salpicón, en empanada e en pizza.

Cal é a máis laboriosa?

Quizais á Penalba, ten unha salsa moi especial con marisco. É unha receita de Bárbara, que cociña ela todos os anos.

Cal se serve máis?

A especial Penalba. Cada vez máis a xente pide tamén racións de pizza e empanada para acompañar outros pratos. Son racións moi contundentes. Non sei como as comen! Pero cómenas!

A que precios as vendedes?

Hai diferentes precios segundo as especialidades: catro, nove e dez euros, dependendo do prato. Viño a parte.

É posible comer pescada desa calidade a ese prezo noutro lugar?

Eu penso que non, porque falamos de pescada da máxima calidade, recén chegada a porto. As racións son moi contundentes, con ingredientes de primeira calidade é unha elaboración artesanal, da casa. Non temos queixas. Sempre nos felicita todo o mundo.

Hai moitos turistas como comensais?

Moitos. Eu diría que máis da metade son turistas.

E vós, tedes tempo para comer?

Ás veces. Ao final de todo, xa… Pero facemos o traballo con moito gusto. O que queremos é que todo o mundo se vaia contento.

Vexo que sodes xente de festa.

Moito. Aquí desde San Xoán é un non parar!