EFE. “O noso confinamiento é moito máis soportable que o da maioría. Traballamos sempre sós”, conta Elena Aramendia, que vela pola seguridade no mar. A súa casa é un deses faros da fin do mundo, como o que novelou Xulio Verne. E nel ocúpase esta muller de que o control dos sinais estea en orde, pero tamén cose, le, estuda, ve series e cociña bastante.

Os do seu gremio están curtidos nunha tarefa que, a ollos dos demais, podería moverse entre a soidade e o romanticismo e quizais o seu particular centro de traballo se albisque como o “refuxio idílico” ante unha pandemia como a do coronavirus, un patóxeno que obrigou ao confinamiento domiciliario.

Neses enclaves onde a terra se despide e deixa abrazar polo océano, a intimidade destas torres de luz potente é a mesma de sempre. Que llo digan a Elena, unha das últimas fareiras en Galicia e responsable dos sistemas de axuda á navegación na costa de Lugo.

Desde a súa reclusión non recente, atende a Efe nestes días complicados nos que lle tocou estender temporalmente o seu ámbito de actuación.

Reside Aramendia desde 1986 na torre de San Cibrao, no litoral lucense, e tamén se encarga da coordinación dos veciños faros de Punta Roncadoira e Illa Pancha.

A baixa dunha compañeira abocouna ademais agora, durante unhas xornadas, a facer o propio co de Estaca de Bares e coas balizas de ría do Barqueiro, xa na provincia da Coruña.

OFICIO HISTÓRICO QUE PERECE

Esta funcionaria é unha das catro profesionais que resisten na Autoridade Portuaria de Ferrol-San Cibrao -a que dirixe o ámbito marítimo de toda a franxa norte de Galicia-, á paulatina extinción dun oficio histórico que se vai apagando, substituído pola tecnoloxía.

Xunto a ela, aguantan “ao mando” Mercedes Aranceta, Carmen Carracedo e Miguel Cernuda, “maioría feminina clara”, sinala Elena. E comenta que a “situación actual non cambia en nada o noso traballo, que consiste nas visitas semanais aos sinais”.

A súa función chave: labores de mantemento para “evitar incidencias”, posto que esas infraestruturas xa están “na súa gran maioría telecontroladas“.

Por iso, en caso de problemas, decátanse por unha metodoloxía tan convencional como “unha alarma no teléfono” e, se salta, “procedemos ás actuacións necesarias, xa sexa por telecontrol ou con presenza física. É un servizo que en ningún caso ten que quedar desatendido”, apostila.

“LIBERDADE DE TRABALLO” EN SITIOS ESPECTACULARES

Na súa tarefa está afeita Aramendia a actuar sen ver a cara de superior algún “dada a nosa lonxanía con Ferrol”; pero segue sendo “un traballo en equipo”. Non en balde, a súa relación é “habitualmente telefónica ou por correo electrónico” pois, como todo o mundo coñece, “os faros están normalmente afastados de núcleos de poboación”.

Non hai “nada insalvable cun vehículo”, asegura, e por sorte o de San Cibrao, a súa evocadora residencia, “está moi preto do pobo” e a súa contorna é, así mesmo, un lugar de “paseo habitual da xente”.

Aínda con esta proximidade, alguén do seu oficio, apunta, xoga con evidente “vantaxe” nun mundo ao que lle custa recluírse na casa.

“Nós traballamos sós e sen medo ao contaxio“, confesa, e incide no “intanxible” que obtén da súa encomenda: “Gozamos da liberdade de traballar en sitios con vistas espectaculares; nas nosas casas, as nosas fiestras dan á luz, ao mar, á natureza”.

SEN CONTACTO FÍSICO COAS FAMILIAS

Aramendia si recoñece, pese a iso, que nun aspecto concreto o encerro obrigado “é igual de duro para todos“, no seu caso por quedar privada nestas semanas de “contacto físico algún coa familia, cos nosos amigos e cos que nos son próximos”.

Afronta por este motivo as restriccións do estado de alarma “co peso da preocupación” ao ter ás súas dúas fillas en Madrid, ademais de cunha inquedanza que non oculta polo resto dos seus parentes.

O seu desexo é, xa que logo, con estas circunstancias persoais ou sen elas, como non podería ser doutro xeito, común ao dos 47 millóns de españois: “Que todo pase o máis rápido posible“. E, mentres o resto da poboación pensa en como aproveitar tanto tempo de reclusión, a fareira de San Cibrao non descarta que moitos dos seus “pendentes” vaian seguir “con esta mesma pestana”.

CONTRA O VENTO E A ONDADA

Non lle van a sobrar moitos minutos, asegura, porque hoxe máis que nunca ten tamén un móbil para outro uso: “achegarme aos meus“.

Por iso é polo que a súa “lista interminable de cousas sen facer” seguramente, ao final deste período, “siga sendo igual de longa”.

De todos os xeitos, afeita a un silencio que interrompe de cando en vez un de tantos temporais, Aramendia ten claro que non cabe o tedio: “Non me aburro soa”.

Agora ben, descoñece se “é algo que se desenvolve sendo fareira ou xa vén de fábrica para poder selo; no meu caso, viña de serie”, contéstase a si mesma.

Pola súa vocación contribúe a que o país “azul” continúe en pé. Por moito que sopre o vento ou intimide a ondada.