Xa levamos corenta días de corentena. Soa moi redondo e moi fatigante. Enchémonos de contar os días que pasamos sen saír da casa; contamos cantos quedan ata o vencemento do estado de alarma, aínda que souberamos que non era o definitivo; contamos o tempo que pasou dende a última vez que fixemos determinada cousa ou que fomos a tal sitio. Eu, por exemplo, sumo 44 días sen conducir, 49 sen quedar cunha amiga e 62 sen ver o mar.
Pero hai outras contas e outros contos que se botan mellor durante estas semanas. O mundo parou e deixounos máis tempo a escoitar… “Vente, que che hei de contar uns contos“, díxome estoutro día a máis vella da casa: “Á miña nena Carmiña / heille de mudar o nome; / cando chamo por Carmiña, / Carmiña non me responde. “Espera, a ver se me acordo doutro. Como era? Xa sei, xa sei. Ai, Maruxiña, / por dios, dáme un bico / tanto che quero / que xa non mo explico”. E a cousa seguía…
Preme abaixo para ler unha nova entrega do Diario de Corentena, escrito entre Xornal de Lemos, Lugo Xornal e Xornal da Mariña.
