EFE, Carlos Alberto Fernández. “O doado sería quedarme na casa, pero a miña cabeza non paraba de darlle voltas”. Cristina Pérez, xogadora profesional de fútbol sala no Pescados Rubén Burela FSF, cambiou o parqué polo hospital para axudar contra o coronavirus, ofreceuse aos sistemas sanitarios do País Vasco, Galicia e Madrid e acabou no Príncipe de Asturias de Alcalá, onde exerce como enfermeira.
Esta murciana, internacional con España e con contrato no seu equipo, falou co seu club “o luns posterior á declaración do estado de alarma“, relata a Efe desde Madrid. Ao conxunto lucense transmitiulle que non se sentía “ben estando en casa coa necesidade que había de enfermeiros”. E púxose a buscar traballo en hospitais.
“En Burela somos todas profesionais e co estado de alarma estabamos na casa, encerradas, sen saír, en corentena. Eu acabei a carreira de enfermería en 2017 e falei co club para poñerme a disposición daquelas comunidades autónomas que estaban buscando persoal sanitario. Non tardaron en chamarme”, explica.
Primeiro, contactou co País Vasco, “a primeira comunidade que fixo un chamamento” ao persoal sanitario, e, vendo que non lle chamaban para traballar, fixo o propio con Galicia e Madrid, onde “a bolsa de traballo estaba esgotada e os propios hospitais chamaban ao persoal sanitario conforme lle chegaban currículos”.
“Colexieime en Madrid e aquí estou”, indica a xogadora, que deste xeito chegou a un acordo co Burela previo ao Expediente de Regulamento Temporal de Emprego (Erte) ao que ha ter que acollerse este club modélico do norte de Lugo, que impulsou o primeiro convenio do fútbol sala feminino.
Ela sabe que esta é unha situación excepcional e que “no caso de que todo regrese a normalidade, todo volvería ser como era antes”. É dicir, retomaría a súa carreira no fútbol sala.
PRIMEIRA EXPERIENCIA LABORAL COMO ENFERMEIRA
Cristina traballara nunha farmacia e nun laboratorio de microbioloxía, pero como enfermeira esta é a súa primeira experiencia laboral logo das prácticas da carreira. foi vertixinosa, coma se o seu primeiro partido de fútbol sala fose unha final.
“Agora as urxencias están máis liberadas, pero antes había un colapso tremendo. Atopeime nun servizo que crearan da nada, unha biblioteca que converteran en planta, un servizo de coidados paliativos e o meu primeiro contrato aí como enfermeira foi un pouco duro. Agora só temos persoas Covid-19 positivo, pero en proceso de recuperación”, explica.
E é que agora xa pode gozar de ver altas hospitalarias e “parece outra cousa. A xente agradéceo, está cos sanitarios a lume de biqueira. Ven como pasamos os días, as condicións en que estamos, vestidos ata arriba”, apunta.
Non todos os días foi así pola escaseza de medios. “Algunhas xornadas tiñamos simplemente unha bata porosa e un delantal de plástico, cando debería ser todo impermeable, e tamén lentes. No meu servizo non faltaron máscaras, polo menos unha por quenda”, agradece.
A FAMILIA, PREOCUPADA PERO ORGULLOSA
Calcúlase que máis de 24.000 sanitarios foron contaxiados por Covid-19, pero esta valente enfermeira e futbolista non sente “medo. Non o cheguei a sentir en ningún momento”, precisa.
A FAMILIA, PREOCUPADA PERO ORGULLOSA
A súa familia, en Murcia, si o ha ter. “A miña nai, ao principio, cando lle dixen que me puxo en contacto con Madrid, pois estaba moi asustada. Preocúpase, gustaríalle que estivese na casa queda, pero, cando me ve, está moi orgullosa do que estou facendo”, asegura.
En Madrid, vive en casa do seu cuñado, que é residente de medicina familiar, “estivo ao pé de canón e, como moitos sanitarios, contaxiouse de Covid-19”.
